Ben Üzgünüm

Ben öyle bir üzgünüm ki sebebini bile bilmiyorum.
Üzgünüm sırf sebebi sensin diye kimseye anlatmıyorum. Hani bir şarkıyı çok dinleyince bıkarsın ya çok korkuyorum işte adını çok kullanırsam normalleşirsin diye. Hatta düşünmüyorum bile seni, zihnim sana alışmasın diye. Hem belki ne kadar çok düşünürsem, o kadar çok görürüm kötü yanlarını. Sanki dünyanın en kötüsü olsan bir şey değişirmiş gibi. Benim gibi üşengeçler düşünmesin diye söylüyorum değişmezdi. Hiç bir şey değişmezdi. Dünyanın en kötüsü de olsa değişmezdi. Nasıl değişsin ona bakınca beyin mi kalır insanda, hafıza da gitti zaten. Lanet bir çelişkideyim, sana bakarken göz kapaklarım hiç kapanmasın istiyor, aynı zamanda tükenmenden korkuyorum. Hayatımda en önemli dersleri senden öğrendim. Mesela gerçekten sevince unutamıyormuş insan. Ondan başkası hep eksik… Bir türlü tam aradığını bulamıyor çünkü onun aradığı belli; kopyasını koysan onda bile bir eksiklik bulur. Sonra biri sana kader diyorsa sakın inanma. O kelime hep kötü bir zamanda geliyor. Ben hiç iyi bir şey olduğunda kader diyeni görmedim. Sen tabi ki her şeyde olduğu gibi bunda da diğerlerinden farklısın. Sen bana kaderimize bak dediğinde, inşallah bu kader benimki dedim. Ama yine tutmadı. Ne zaman tuttu ki zaten. Amaaaan ben hep üzgünüm senin yüzünden. Ben hep ağladım senin yüzünden. Ama bir gün gerçekten içimden gele gele gülersem, eminim o da senin sayende olur.

Şampuyon.9