Cahillik Zincirine Takılmış Sevmek
Hiç
sahiplenmedim, sahiplenemedim bana olan hisleri. Dört duvarın kızı olmaktı
benimkisi. Ne şehir sıcak ne de göz bebeklerime dokunan kimseler. Ayaklarım
koşarken huzura, kalbimdeki zincir beni yere vurdu. Günler geçtikçe taşlaşıyordu
zemin. Kalbimin korumalıkları bir anda paramparça... Ve içimdeki çocuğun umut
kırıntılarını savurması pervasızca. İsimler anlamını boşalttı. Akıldan çıkınca
harfler, kalbe girmesi ömür alırmış meğer. Çekin gölgenizi dahi adımın baş
harflerinden. Beni bana bırakın. Bu canın hesabını
ben vereceksem eğer hikayemin kahramanı asla siz olamazsınız. Ve gidin kapalı kutularınızla, köhne
gönüllerinizde kavurulun. Beni engin denizlere, sonsuz gökyüzüne bırakın.
Bırakın yalandan rollerinizi, gece karanlığı örtmez zihninizi.
Hiç yorum yok: