Hayal Zihninin Konuşması

Gözlerim kapalı ve düşündüğüm tek şey arası çikolatalı kremalı bisküvinin ilk önce bisküvisini yiyip kremasını en son yediğim oluyor.
Yaşım 60 ama ben bisküvimi halen böyle yiyorum. Neden mi? Geçmişi herkes özler. Çok kötü günlerde yaşamış olsan bile geçmiş yine de özlenir. Artık ölüyorum. Alkol karaciğerimi yok etmiş durumda. Sigara da ciğerlerimi. Boğazımda deliğim, göğsümde dikişlerim var. Nefes alırken harcadığım enerji maraton koşucusunun koşusunu bitirdiği zamanki duruma eşdeğer. Ne yazık ki bir şeyleri değiştiremeyeceğim. Geçmişi özlemekle kalacağım. Pişmanlıkları, hataları, utanç verici anıları bile özlüyorum. Olsun hepsi olsun hepsi tekrar binlerce kez yaşansın. Yeter ki biri beni tekrardan gençliğime götürsün. Olmayacak biliyorum. Yatarken kurduğun hayaller gibi bu da gerçekleşmeyecek işte. Gerçekleşmeyeceğini bildiğin halde hayal kurmaktan vazgeçtin mi? Hayır. İşte ben de hayal kuruyorum. Ölmek üzereyken bile hayal kuruyorum. Zaten şunun şurasında azcık ömrüm kaldı onu da hayal kurarak geçirmeyim demeden, amaçları uğruna bir şeylerin peşinde kendini paralarcasına koşan insanların hırsları gibi o hırsla hayal kuruyorum. Şimdi şuracıkta öleceksin ne hayali dedirtmeden hayal kuruyorum. Sonra kendime birden diyorum ki bana gençliğimi verseler gençken kurduğum hayalleri bile istemem. İşte o sırada en büyük hayalimin gençliğimi yaşamak olduğunu fark ediyorum. Geri kalan her şey sana bağlı. İşte bugün tam şuan 20 yaşındayken kurduğum hayalimi yazıyorum, bisküvimin arasındaki kremayı yerken. Ve diyorum ki zaten hayatımın en mükemmel günlerini yaşarken hayal kurmaya neden ihtiyaç duyayım ki? 

Alagaş...