Bilmezsin

Düşmüşüm bir rüzgar peşine

Akıp giden zamanın yitişine

Aldırmıyorum…

Bilmezler yıldızlardan kopup gelen adamın

Rüzgara olan düşkünlüğünü

Bilmezler…

Elinden rüzgarın çaldığı sigarası

Koyu bir sohbet arasında laf arası

Yanıvermiştir;

Gecenin karanlığına

Ateşböceği gibi doğuvermiştir

Dumanı yıldızlarla arasına

Davetsiz misafir gibi doluvermiştir

Rüzgar kovalar onu da

Kaybolur dumanı, yazık…

Titrerken kıvılcımları

Düşüverir bir veba gibi

Savrularak külleri

Yıldızlara kalır yine yorgun gözler

Kumsala bıraktığı vücudu dağılırken

Dalga sesleriyle kumdan kaleler gibi

Yıldızların yükü düşüverir gözlerine

Ölüm çöker göğsüne, dizlerine

Yarın yeniden doğacağını bilerek

Bırakır kendini ölüme

Elveda derken yıldızlara

Cebinde metelik yoktur ama

Gecenin süsünü satın alır rüyasına

…

İşte vuruyor gözlere yine uyku hali

Ölümün yarısı dedikleri bu mudur yani?

Karşımda üsteğmenin gülen gözleri

Kayarken sandalyemde anlamlanmıyor sözleri

Kıskanıyor dışarıdan görenler bizleri

Ah, cancağızım sen bir de bize sor;

Yıldız olmak güzel ama

Nasıl parlatırlar burada adamı,bilmezsin…


Yeşil Kehribar